bijna drie maanden later

Sawubona lezers!

Een mok met wijn en een zak chips. Zo zit ik op mijn bed naar mijn laptop te staren. Het is alweer een tijd geleden dat ik mijn vorige blog heb geplaats. In de tussentijd is er veel gebeurd en ik zal proberen het zo goed mogelijk op te schrijven.

Op dit moment heb ik mijn plaats aardig gevonden in de cottage. Het gebouw waar we met zijn tienen in verblijven. In het begin heb ik hier erg aan moeten wennen. Geen privacy. ’S Ochtends mensen en ‘s avonds mensen. Zelf als je aan het douchen bent is de kans groot dat er iemand naast je staat. Omdat we niet van het terrein af kunnen (i.v.m. de veiligheid) heb ik de laatste tijd veel over het woord vrijheid nagedacht. Wat betekent dit eigenlijk voor mij? Op de fiets naar de supermarkt gaan, een lange afstand hardlopen, de auto instappen en ergens heenrijden. Dingen die voor mij heel vanzelfsprekend waren, maar die ik nu erg kan waarderen.

Natuurlijk heeft het leven met zijn tienen ook positieve kanten. Naar beneden lopen en een lekker gebakken ei aangeboden krijgen. Je bed die ineens opgemaakt is als je terug komt van een trip (thanks Jose en Annemieke), altijd wel iemand om tegen aan te praten, film mee te kijken en koningsdag te vieren. Natuurlijk hebben wij koningsdag niet aan ons voorbij laten gaan en hebben we met zijn allen in de cottage er een feest van gemaakt.

Gods Golden Acre
Uiteraard wordt er ook nog gewerkt. Langzamerhand ken ik iedereen en weet ik de namen van de kinderen uit mijn hoofd. (geloof me, Zulu namen zijn best pittig). Het werk met de kinderen is erg leuk, maar soms ook lastig. De meeste kinderen hebben een verleden en hun gedrag kan daarom pittig zijn. Dit is soms best zwaar. Aan de andere kant maak ik erg leuke dingen met ze mee. Soms loop ik op het terrein en word ik door een van de kinderen besprongen door een nek brekende omhelsing. Veel aanraken en knuffelen vinden zij normaal. Iets waar ik in het begin aan moest wennen. Vandaag heb ik een tijdje met het kindje (3 maanden) van één van de moeders die hier woont, rond gelopen. Ik was opslag verliefd. Net op onze huiskat Simon trouwens.

Project
Met Annemieke ben ik nog steeds druk bezig met ons project. Helaas is het maken van afspraken lastig, maar we hebben al een aantal interessante gesprekken mogen voeren, zoals met het hoofd van de primary school. Afgelopen week ben ik met Kirsten naar de Highschool geweest voor het interviewen van twee klassen over drugs misbruik. Toen Kirsten en ik de klas inliepen werden we in koor begroet door de jongeren (16 t/m 23 jaar), allen gekleed in een net uniform. Ze zaten netjes zij aan zij in aparte banken. Natuurlijk wilde ze de enquête voor ons invullen. Toen we de klas uit wilden lopen vroeg de principal of we nog vragen hadden. Een jongen stak zijn vinger op. Of we wel eens met Arjan Robben hadden gepraat.

Op het schoolplein voelde het een beetje awkward. Kirsten en ik werden aangekeken alsof we beroemdheden waren. De jongeren keken ons aan het fluisterde tegen elkaar en sommige deden een poging om met ons in gesprek te gaan. Stilletjes kwam een jongeman op ons afgelopen en heel voorzichtig durfde hij zijn vraag te stellen. Op de achtergrond hoorde je zijn vrienden achter een muur lachen.

Trips
Gelukkig heb ik ook aardig van het Zuid-Afrikaanse land mogen genieten en heb ik er al een aantal trips opzitten. Zoals in Durban, het Calcutta van Zuid-Afrika waar we in het begin best schokken van onze overnachtingsplaats. De buurt leek op een scene uit GTA, het zwembad was eigenlijk een opblaas badje en de kakkerlakken kropen onder de bedden vandaan. Gelukkig hebben we heerlijk genoten van het prachtige strand, Ushaka marine World en het uitgaansleven met locals in Roccabar. Daarnaast zagen we ook ingrijpende dingen zoals de blanke politie die een Afrikaanse tasjesdief gewoon een klap in zijn gezicht gaf, een bedelende Afrikaanse zwerver die een stuk brood krijgt en dit vervolgens deelt met een andere zwerver. Ubuntu! Een blanke bedelende mevrouw die haar gloriejaren had beleefd in de jaren van de apartheid en nu geen baan meer kan vinden.

Twee weken later zijn we met een aantal naar St.Lucia geweest. In St. Lucia kon je veilig rondlopen en ik heb hier volop van genoten. Op een ochtend ben ik in mijn eentje door de winkelstraat gewandeld. Gezellige winkeltjes, restaurantjes, de Afrikaanse markt met handgemaakte werkjes en de Afrikaanse jongetjes die uitgeholde vruchten met figuurtjes verkopen. In een prachtig gebied hebben we ge-hiked en ’s avonds zijn we op nachtsafari geweest. Een mooi moment vond ik de honderden vuurvliegjes met op de achtergrond een koor van kikkers waardoor het even leek alsof we in een sprookje waren beland. De volgende dag zijn Eva en ik naar een traditioneel Zuludorp Khula geweest.

In Hluwhluwe Imfolozi Park hebben we een gamedrive met Heather gemaakt. Negen uur lang reden we van de ene naar de andere plek. Op het laatste moment zagen we eindelijk leeuwen. Ze hadden net een buffel te grazen genomen. Met een vijftal aan toeristenauto’s stonden we de beesten te bekijken en te fotograferen.

De laatste trip die ik heb gemaakt was naar Johannesburg met Eva en Kirsten. Ik ben blij dat ik deze trip nog heb kunnen doen vanwege de onrust die er nu heerst. Johannesburg, een plek die niet werd geadviseerd vanwege de criminaliteit, maar de plaats waar ik het echte leven van de Afrikaanse cultuur heb kunnen proeven. Net zoals veel toeristen werden we direct in het begin opgelicht toen we de taxi vanuit het vliegveld naar ons hostel in Melville namen. Maar we werden vrolijk ontvangen door het personeel en we voelden ons meteen thuis in het kleine backpackhostel dat een huiselijke sfeer uitstraalde. Op dat moment was ik nog het meeste blij met het kingsize bed. Omdat we lui waren en geen zin meer hadden om ons om te kleden bestelde we sushi op bed en met savanna bier sloten we onze avond af.

De volgende ochtend werden we opgehaald door onze gids Bradley om het apartheidsmuseum en Township Soweto te bezoeken. Bradley een Engelsman van oorsprong, die in Johannesburg is opgegroeid rijdt ons eerst naar het apartheidsmuseum. Bradley was onder de indruk van ons gevoel voor sarcasme. Het apartheidsmuseum was erg indrukwekkend. De haat en pijn is in het museum af te lezen. Soms voelde ik zelfs een plaatselijk schaamte toen ik daar rondliep.

Courageous people do not fear forgiving, for the sake of peace.
Nelson Mandela

Naar het apartheidsmuseum reden we met Bradley naar Soweto. Soweto dat South Western Township betekent is ontstaan rond het begin van de apartheid. De mijnwerkers werden geplaats in de buitenwijken om te wonen. Later werden de zwarte en indiaanse arbeiders door de Britten naar deze buitenwijken gestuurd en de Townships werden opgericht. Tijdens de tweede wereldoorlog zijn veel arbeiders naar dit gebied vertrokken. Door de bewoners wordt Soweto ook wel ‘So Where To’ genoemd.

We rijden langs de hutjes die staande worden gehouden door klei, plastic en golfplaten. De hutjes staan tegen elkaar gebouwd. Mensen lopen op de straat heen en weer en overal ligt afval op de grond. Ik voel me een beetje ongemakkelijk en vraag me af hoe het mogelijk is dat mensen zo kunnen leven. We blijven hier niet staan en maken geen foto’s. Dit zou respectloos zijn. Daarna rijden we door naar wat de middelklasse van Soweto wordt genoemd. De huizen zien er hier al iets beter uit. We zien de school waar de politie tijdens een opstand het vuur heeft geopend op 10.000 protesterende scholieren. Ook zien we het huis waar Nelson Mandela heeft gewoond en de indrukwekkende geschilderde grote Orlando Towers waar men nu van af kan bungeejumpen. Daarna stoppen we om Lita op te halen. Lita, een Afrikaanse lokale man kent Soweto uit zijn duim. We begroeten hem met de Zulu handdruk. Hij beloofd ons om van de toeristische route af te wijken.

Met Lita rijden we naar een hostel. De mensen die er verblijven zijn op zoek naar werk. Nog kort geleden zijn er op deze plek veel opstanden geweest. Het hostel bestaat uit lange gebouwen van steen in rijen naast elkaar wat me een beetje doet denken aan legergebouwen. Als we het terrein oplopen stuift het rode zand ons tegemoet. Ik vind het best spannend omdat ik geen idee heb waar we beland zijn. Helaas mogen we de kerk niet bezoeken omdat we geen rok aanhebben. We lopen verder het terrein op en begroeten de mensen die voor hun huis zitten. Langzamerhand geniet ik van de mensen en de vriendelijkheid om me heen. Een groepje vrouwen wil met ons op de foto. We worden uitgenodigd bij een verblijf waar een aantal mannen wonen. Voor we het weten staan we binnen in het huis. Een kale stenen ruimte met een tafel en een houten inklapbankje. Er valt een beetje licht in de muffe ruimte. Lita laat vrolijk ons de kamers zien en probeert ons met elkaar te laten praten. Wij kijken de mannen (die lijken uit de 50cent videoclips gestapt te zijn) een beetje nerveus aan. Andersom gebeurd hetzelfde. Een man probeert nog grappig te zijn door Eva ten huwelijk te vragen. Lita loopt ondertussen vrolijk met mijn fotocamera te zwaaien om van ons foto’s te maken. Gelukkig staat Bradley bij de deuropening wat me vertrouwen geeft in de toch wel claustrofobische ruimte. Nadat we even gepraat hebben verlaten we de ruimte en lopen we verder. Groepjes mannen zwaaien naar ons en willen even met ons praten. Een ander maakt een foto van ons. Ik vind het prima. Zelf loop ik ook foto’s van hen te maken. Later begrijp ik het doel van Bradley en Lita. Zij willen niet dat we gezien worden al elite die op hen neerkijken. Maar juist dat we elkaar leren kennen en nieuwsgierig zijn naar elkaars leven. Broederschap tussen de verschillende volkeren i.p.v. haat. En zo voelde deze ontmoeting ook.

Verder zijn we deze dag nog naar local café de shack geweest waar we Umqombothi (zulubier) op een traditionele wijze hebben gedronken. Ik hurkte door mijn knieën en kreeg van Bradley zonder hem aan te kijken de stenen ronde kom om hier het bier uit te drinken. Vervolgens hurkte Eva neer en gaf ik het bier door. Ubuntu. Op de achtergrond begon er een Afrikaanse man op zijn gitaar te spelen en een Afrikaanse mevrouw begon mee te zingen. Een half uur later stond iedereen te dansen, te zingen en te klappen. Er hing een geweldige sfeer en iedereen had het erg naar zijn zin.

GGA
Vandaag hebben we met de kinderen Hollandse spellen gedaan ter eren van onze koning. Ondertussen wilden de kinderen ons leren dansen. In de avond heeft één van de oudere jongens een poging gedaan. Zelfs wij houtige Nederlanders kregen naar een paar uur de pasjes onder controle. Nog even flink oefenen en dan kunnen wij hen een performance geven als we GGA verlaten. Want over vijf weken is het al zo ver. En ondanks dat ik het fijn vind om weer terug te gaan naar mijn oude vertrouwde omgeving weet ik dat ik de kinderen ga missen. Dus nog even vol op genieten. Van de kinderen, van het land en van de cultuur.

Sahle Kahle!
Ubuntu (sharing is caring)